Dag thuiswerkende! Hoe gaat het? Omdat wij elkaar nu natuurlijk even niet kunnen zien betekent dat niet dat we elkaar niet kunnen spreken! Hoe bevalt het, zo thuis?... nee precies… tis ook wat… en de kinderen?….. ja tis even wennen he…. Geen idee, nog een week, een maand….? Misschien kunnen we deze tijd ook beter gebruiken om samen wat te filosoferen over de nabije toekomst in plaats van ons vreselijk druk te maken over het heden. Hoe kijken we hier later op terug, of misschien zelfs: hoe willen we hier later op terug kijken. De kans bestaat dat de mens vóór corona niet meer helemaal hetzelfde is als na corona. Dat klinkt angstaanjagend, maar dat hoeft het helemaal niet te zijn. Misschien blijkt achteraf dat het naast alle ellende ook nog wat goeds met zich meebrengt. Ik bedoel, nooit eerder heb ik zo veel verschillende mensen zien denken in creatieve oplossingen voor hun reguliere bezigheden: de ene digitale VrijMiBo, online sportcursus, skypeverjaardag en balkonbuurtborrel na de andere lijkt moeiteloos te worden geïntegreerd in ons dagelijks leven. Zo gezien, moeten we wellicht wel helemaal niet meer terug willen naar “de mens van vóór Corona”.
…..thuiswerkende….. hoor je mij….? wacht even hoor, je valt even weg…. (…) Ja daar ben je weer! Hallo! Waar was ik? Ohja: misschien volgt er uit deze pandemie wel een heel nieuw soort norm in de Architectuur: een waarin werken en wonen minder wordt gescheiden en juist meer wordt geïntegreerd tot één samenhangend concept. We zagen het de afgelopen jaren toch al steeds meer gebeuren: kantoren en faculteitsgebouwen, neem bijvoorbeeld de faculteit Bouwkunde aan de TU Delft, waar een groot aantal activiteiten plaatsvindt (niet alleen werken en studeren, maar ook ruimte voor restaurants, huiskamers, koffiebarretjes, een eigen pub en zelfs douches voor de echte fanatiekeling). Niet voor niets wordt de faculteit ook BK-City genoemd: Het gebouw als stad: zowel woon- als werkplek. Nu, tijdens de crisis, keren we die rollen ineens om. Het wonen wordt niet bij het werken gevoegd maar het werken ineens bij het wonen. En dit zorgt natuurlijk voor enige ongemak: zondagmiddag met een kop koffie op de bank met links een glurende maandagochtendagenda naast je “joehoe, ik ben er ook nog!”. Maar wat we leren is dat we als mens flexibel moeten zijn (en dat dat ons blijkbaar ook nog nieteens zo slecht afgaat), en bij deze flexibele houding, hoort wellicht ook een flexibelere woning. Een waarin wonen gemakkelijker kan overgaan in werken, maar waar werken niet ten koste gaat van het wonen.
